علم مسئله را اینطور شفافسازی میکند: هیچ راهی برای پیشبینی یک زلزلهی وجود ندارد. زلزله زمانی رخ میدهد که پتانسیل ذخیرهشده داخل زمین، از طریق گسل موجود در پوستهی آن آزاد شود و امواج لرزهای را به زمین وارد کند.! دانشمندان میدانند این گسلها در چه مناطقی هستند، پس میتوانند پیشبینی کنند چه خطراتی آن منطقه را تهدید میکند.
بندیک می گوید :
اساسا شما میتوانید زلزله را چیزی مشابه یک باتری یا نورون تصور کنید؛ چرا که برای شارژ شدن به زمان مشخصی احتیاج دارد.
مردم همیشه امیدوار هستند که شاخص قابل اعتماد برای لرزهنگاری کشف شود تا هشدارهای لازم را بتوان قبل از وقوع حادثه، دریافت کرد.
آنها طیف گستردهای از پدیدههای جهانی را که در آن زمان اتفاق افتاده بود بررسی کردند که شامل فروپاشی سنگهای مذاب در جبهی زمین، تغییرات جریان اقیانوسها، انتقال تکانهی بین هستهی زمین و لیتوسفر (خارجی پوستهی زمین) بود.
بهترین پارامتری که با وقوع زلزلهها هماهنگی داشت، تغییرات دورهای در سرعت گردش زمین بود. واقعیت این است که سرعت گردش زمین هر ۳۰ سال به مقدار بسیار کوچکی کاهش پیدا میکند و تقریبا ۵ سال پس از آن، شماری از زلزلههای شدید با فاصله وقوع کوتاهمدت روی میدهد.
متخصصان ژئوفیزیک روس، پیش از بندیک به این موضوع اشاره کرده بودند. پس از آن بندیک و بیلام تلاش کردند این موضوع را یک گام به جلو پیش ببرند و به این ترتیب مکانیزمی پیدا کردند که بین گردش زمین و وقوع زلزله ارتباط برقرار میکرد.
هنگامی که سرعت گردش زمین کندتر میشود، جرم آن به دو قطب شمال و جنوب متمایل میشود.
این اثر تجمعی ناچیز است و تنها یک میلیمتر تفاوت در قطر زمین ایجاد میکند؛ با این حال همین تغییر جزئی کافی است که بخشی از انرژی پتانسیل داخل این گسلها آزاد شود و زلزله رخ دهد.
بندیک خاطرنشان کرد که در حال حاضر زمین در پایان دورهی کند شدن قرار دارد و رکوردهای تاریخی احتمال میدهند که زلزلههای دیگری در راه باشند. بندیک و بیلام امیدوار هستند که الگوی بررسیشده بتواند به دانشمندان و مقامات دولتی در خصوص این پدیدهی غیر قابل پیشبینی کمک کند. با این حال هیچ کدام از این یافتهها به این معنا نیست که سال ۲۰۱۸ زلزلهی ویرانگری در پیش خواهیم داشت. این محقق میگوید:
من بر این باور هستم که چنین الگویی میتواند الهامبخش افراد زیادی باشد و حتی شاید شخص دیگری موفق به توضیح بهتری برای آن شود.